افزایش رهایی کورتیکوسترون پلاسما با تزریق ممانتین به داخل هسته اکومبنس در موش های کوچک آزمایشگاهی ماده نژاد nmri

زمینه و هدف: ممانتین آنتاگونیست غیر رقابتی گیرنده های گلوتاماتی ان- متیل- دی- آسپارتات (nmda) با میل ترکیبی کم است که در درمان بیماری آلزایمر متوسط تا شدید به کار می رود. تاکنون تاثیر این دارو بر سیستم استرسی بررسی نشده است. در مطالعه ی حاضر اثر تجویز ممانتین داخل صفاقی و داخل هسته اکومبنسی بر میزان کورتیکوسترون پلاسما در موش های کوچک آزمایشگاهی ماده بررسی شد. روش بررسی: چهار گروه از موش ها (6n= در هر گروه) دوزهای متفاوت ممانتین (1/0، 5/0و 1 میلی گرم در کیلوگرم) را به صورت درون صفاقی دریافت کردند. در این گروه از موش ها ابتدا کانول گذاری یک طرفه و دوطرفه ی هسته ی اکومبنس به کمک دستگاه استریوتکس انجام شد. پس از یک هفته بهبودی، ممانتین به صورت داخل هسته اکومبنسی1/0، 5/0 و 1 میکروگرم برکیلوگرم) به موش ها تجویز شد. سپس از سینوس رترواوربیتال تمامی موش ها (گروه های داخل صفاقی 30 دقیقه و داخل هسته اکومبنسی 5 دقیقه بعد از تجویز دارو) به منظور سنجش میزان کورتیکوسترون پلاسما خون گیری شد. یافته ها: تجویز داخل صفاقی ممانتین باعث افزایش غلظت پلاسمایی کورتیکوسترون خون در حیوانات به صورت غیر وابسته به دوز گردید. از سوی دیگر، تجویز داخل هسته ی اکومبنس باعث افزایش معنی داری (001/0p<) در میزان کورتیکوسترون پلاسما به صورت وابسته به دوز و همچنین، وابسته به محل تزریق گردید. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد که ممانتین ممکن است اثرات شدیدی بر سیستم استرسی داشته باشد و این یافته ممکن است نشان دهنده ی عوارض جانبی دارو باشد.